Kijk, dit is het probleem: ik doe journalistiek. Ik zit in ’t derde jaar. Ik doe Tijdschriften. Dan moet je mensen interviewen. Dan moet je ze dus bellen. Nou kijk: dat bellen, dat vind ik niet zo leuk. Da’s zeg maar niet mijn ding, dat bellen. Afschuwelijk vind ik dat.
Eerst het nummer opzoeken. We willen het nummer helemaal niet weten, donder op! Zodra we het nummer hebben, hebben we geen excuus meer om NIET te bellen! Dan móeten we wel. Dus dat stellen we gelijk maar zo lang mogelijk uit.
Daarna: het nummer intoetsten. Dat gaat uiterst nauwkeurig, want we willen ab-so-luut niet hebben dat we verdorie het verkeerde nummer draaien en dus OPNIEUW moeten bellen, maar dan naar het goede nummer. Brrrrrr!
Vervolgens gaan we weer uitstellen. Een kwartier, een half uur, twee dagen: uitstellen. Tot de nood héél hoog is en de deadline in je nek hijgt. WANT, DAN, MOET, JE, WEL. (kleine tip: als het uitstellen langer dan een uur duurt heeft het weinig zin het nummer al in te toetsen).
Daarna: bellen. BELLEN. Daar gaan we dan! Hij gaat over… (NIET OPNEMEN NIET OPNEMEN) … hij gaat nog een keer over … (NIET OPNEMEN NIET OPNEMEN IK WIL JE VOICEMAIL GEEF ME JE VOICEMAIL) … hij gaat nog een keer over … (ZE NEMEN NU ECHT NIET MEER OP IK ZWEER HET JE ZE KUNNEN NU ECHT -) “Hallo met insertleukenaamhier?” (GODVERKUT)(pas op dat je dat niet hardop zegt, dat gebeurt sommigen blijkbaar nog wel eens. Ja echt. Jezus nu ben ik bang dat mij dat ook gebeurt) “Ja hallo, met Elise..”
En toen? De stilte. Die awkward stilte. Zij stelt zich voor. En dan stel ik me voor. En dan? Ik wacht altijd tot zij me netjes begroet, maar dat duurt zo lang. Zó lang zelfs, dat ik maar gewoon door praat. En dan, terwijl ik verder praat, begint die tut er ineens ALSNOG doorheen te praten om dus ALSNOG hallo te zeggen. Ja goddomme had dat net gedaan toen ik je de kans gaf trut.
Bellen is zo verschrikkelijk vermoeiend.
Elise's blog 
Ik vind mezelf hierin compleet terug. Ik vind het verschrikkelijk om naar iets te moeten bellen. Voor ik naar ergens moet bellen zoek ik dan altijd wel op of ik niet kan mailen. Maar bij bepaalde zaken gaat dit helaas niet.
Op het werk krijg ik jammer genoeg vaak telefoon. Dan adem ik eens rustig in en uit met mijn ogen toe terwijl ik denk “Wat zal het nu weer zijn” voor ik opneem.
Ik word altijd zo zenuwachtig van bellen dat ik spontaan vergeet wat ik ook al weer wilde zeggen.
Haha, vertel mij wat. Ik ben al 2 weken aan het uitstellen met bellen. In plaats daarvan heb ik gemaild, maar daar wordt dus niet op gereageerd. Ik zal er toch aan moeten geloven, vrees ik.
Haha, ik heb ook echt een hekel aan bellen en zelfs aan de telefoon opnemen :p
Haha dat klinkt zeker herkenbaar en vermoeiend dit.
hahaha, geweldige titel! En soms best herkenbaar verhaal
Ik houd ook niet van bellen, vooral als je terug moet bellen omdat je dan naar die mensen moet vragen ook :P
He bah vreselijk ja :’) Dan weet je dat je móét bellen want ze verwachten het :c
Haha ik kom weer langs je blogtitel op bloglovin en moet er nog steeds om lachen. Goed titeltje ;-)
Haha leuk, dankjewel! :D
Haha, nou dan is mijn tip: ga een weekje bij een callcenter werken! Dan ben je meteen van deze angsten af. Ik werk namelijk bij een bedrijf waar ik de hele dag aan de telefoon moet zitten en waar ik me voorheen zo voelde als jij, kan het me nu echt veel minder schelen. Tenzij ik iemand in een heel hoge functie moet bellen ofzo miiii.
Hè bah >.< Dat lijkt me zó vreselijk. Maar misschien is het voor een paar weekjes wel handig.. :')
Mensen bellen. Volgens mij is dat ook de 8e cirkel van Dante’s inferno.
Iedereen heeft dat wel hoor! Denk ik. Als ik aan een nieuwe baan begin, stel ik de telefoon oppakken ook altijd zo lang uit. Misschien omdat ik me in eerste instantie niet goed op m’n gemakt voel, ofzo. Maar met interviewen is het ook gewoon een kwestie van vlieguren maken. Jij bent de interviewer en coordineert het gesprek, die geinterviewde helemaal excited dat je over hun schrijft. Zie het maar zo! Ff een vraagje, als je iemand interviewt neem je het gesprek dan op of maak je alleen aantekeningen?
Meestal zij het mensen die mij toch niet willen spreken omdat ze zichzelf te belangrijk vinden xD
Verder schrijf ik meestal mee en typ ik het direct daarna uit, tenzij ik weet dat hun antwoorden te lang worden (zoals bij politici) of het interview te groot: dan neem ik ’t op. Nadeel van opnemen is dat je je apparatuur te veel vertrouwt en dus gewoon vergeet mee te schrijven (om er daarna misschien achter te komen dat het apparaat uit stond?!)
Érg herkenbaar! Vaak zo awkward en uiteindelijk valt het dan mee… maar de volgende keer weer net zo rot!
elke keer dat mijn telefoon gaat denk ik, waarom :( je kan toch ook gewoon een berichtje sturen. het ergste aan bellen is dat ik mensen vaak niet versta en ik weet dat ik zelf ook een zachte stem heb dus zij verstaan mij ook niet.
Argh ja, vooral dat moment als hij overgaat en je denkt van NIET OPNEMEN, ALSJEBLIEEEEEEFT, OF NEE, NEEM MAAR WEL OP, WANT IK HEB JE NODIG, MAAR NEEEE. En dan neemt iemand op en dan vind ik het niet meer zo erg, gelukkig.
Dit is zo herkenbaar, niet normaal. Ik stel het zoeken van het nummer ook altijd enorm lang uit en zelfs al heb ik het nummer ingetoetst, dan blijf ik er nog een tijdje naar kijken zo van: getver, nu moet ik echt bellen hè? Ga nou maar bellen Nicole, doe het maar.
Het is zo awkward.