Riverdance

Jemigchristus wat is WordPress veranderd de afgelopen twee jaar.

Vroeger was alles beter. Nu kan ik ’t ook eens zeggen.

We gaan zoals altijd doen alsof ik niet heel lang ben weggeweest (het feit dat het nu zo’n twee/ofzo jaar was in plaats van drie dagen/weken/maanden (hoera voor structuur hè?) moet de pret niet drukken). Afgesproken? Mooi.

Next.

Ik doorbreek deze blogstilte namelijk voor een belangrijk puntje. Echt hoor, ga er even voor zitten, het is een dingetje. Komt ‘ie.

Ik heb het mezelf meester gemaakt om als de sodemieter naar beneden te rennen via de trap. Want roltrappen zijn voor mietjes en mensen gaan toch nooit aan de kant op dat ding, dus kunnen we maar beter doen alsof we sportief zijn en gewoon lekker ouderwetsch den beenenwagen nemen. Goed, traplopen dus. Daar word je een kei in als je met de trein een aansluiting hebt van 3 minuten, dat kan ik je wel vertellen. Maar voel jij ook wat ik voel als je in sneltreinvaart (ha-ha woordgrapje, lachen jongens) vijftig treden naar beneden snelwandelt?

Riverdance.

Riverdance jongens. Want waar laat je je armen tijdens deze wandelduikvlucht? Gewoon maar naast je lichaam, lijkt me, daar hangen ze immers al jaren en daar doen ze ’t prima. Ook als je voeten in volle tred huphuphuppen van de trap af om je aansluiting te halen, hangen je armen vol languit naast/langs (?) je lichaam. En dat voelt zo:

[hier stond een link naar youtube maar dat werkt niet maar je kan ’t zelf ook wel opzoeken lijkt me, succes he] (Kleine rant tussendoor: HOEZO MOET IK INEENS BETALEN OM YOUTUBE TE LINKEN MET DE BLOG WAT HUH HOEZO WAT IS DIT. Vroeger was echt alles beter. Oké, doorrrrr)

En elke keer denk ik ‘Jeumig kan dit niet anders?’. Maar NEEN. Het kan niet anders. Handjes in de lucht, handjes in de zij, alles is dom en raar en uit balans. Telefoon in je hand (sowieso het ideale voorwerp voor awkward-typetjes die niet weten wat ze met hun ledematen aanmoeten) werkt gewoon niet als je à la Max Verstappen (heuu nieuwsreferentie!) over de treden vliegt. Je ontkomt er niet aan.

Dus doen we maar het enige wat we kunnen doen: omarm de riverdance. Zet een vrolijk deuntje op, maak je klaar en riverdance naar benêe, naar je volgende trein.

Nou, hiervoor heb ik m’n blog dus uit ’t stof getrokken. Graag gedaan.