Riverdance

Jemigchristus wat is WordPress veranderd de afgelopen twee jaar.

Vroeger was alles beter. Nu kan ik ’t ook eens zeggen.

We gaan zoals altijd doen alsof ik niet heel lang ben weggeweest (het feit dat het nu zo’n twee/ofzo jaar was in plaats van drie dagen/weken/maanden (hoera voor structuur hè?) moet de pret niet drukken). Afgesproken? Mooi.

Next.

Ik doorbreek deze blogstilte namelijk voor een belangrijk puntje. Echt hoor, ga er even voor zitten, het is een dingetje. Komt ‘ie.

Ik heb het mezelf meester gemaakt om als de sodemieter naar beneden te rennen via de trap. Want roltrappen zijn voor mietjes en mensen gaan toch nooit aan de kant op dat ding, dus kunnen we maar beter doen alsof we sportief zijn en gewoon lekker ouderwetsch den beenenwagen nemen. Goed, traplopen dus. Daar word je een kei in als je met de trein een aansluiting hebt van 3 minuten, dat kan ik je wel vertellen. Maar voel jij ook wat ik voel als je in sneltreinvaart (ha-ha woordgrapje, lachen jongens) vijftig treden naar beneden snelwandelt?

Riverdance.

Riverdance jongens. Want waar laat je je armen tijdens deze wandelduikvlucht? Gewoon maar naast je lichaam, lijkt me, daar hangen ze immers al jaren en daar doen ze ’t prima. Ook als je voeten in volle tred huphuphuppen van de trap af om je aansluiting te halen, hangen je armen vol languit naast/langs (?) je lichaam. En dat voelt zo:

[hier stond een link naar youtube maar dat werkt niet maar je kan ’t zelf ook wel opzoeken lijkt me, succes he] (Kleine rant tussendoor: HOEZO MOET IK INEENS BETALEN OM YOUTUBE TE LINKEN MET DE BLOG WAT HUH HOEZO WAT IS DIT. Vroeger was echt alles beter. Oké, doorrrrr)

En elke keer denk ik ‘Jeumig kan dit niet anders?’. Maar NEEN. Het kan niet anders. Handjes in de lucht, handjes in de zij, alles is dom en raar en uit balans. Telefoon in je hand (sowieso het ideale voorwerp voor awkward-typetjes die niet weten wat ze met hun ledematen aanmoeten) werkt gewoon niet als je à la Max Verstappen (heuu nieuwsreferentie!) over de treden vliegt. Je ontkomt er niet aan.

Dus doen we maar het enige wat we kunnen doen: omarm de riverdance. Zet een vrolijk deuntje op, maak je klaar en riverdance naar benêe, naar je volgende trein.

Nou, hiervoor heb ik m’n blog dus uit ’t stof getrokken. Graag gedaan.

 

Wéér zo’n feminist

Ik heb nooit zoveel gehad met het feminisme. Ik vond ’t allemaal wel best, vrouwen die strijden voor gelijkheid enzo, ik maakte me er niet zo druk om. Tijdens het bloggen voor Columnisten van Catan was ik ook de enige vrouwelijke blogger die zich buiten dit onderwerp hield. Tuurlijk, ik ben wel voor gelijke behandeling, maar dan voor gelijkheid in ’t algemeen. Niet per sé vrouwen, want dat vond ik nogal kort door de bocht. Niet dat ik er verder echt een mening over had of er verstand van had: ik liet me er gewoon buiten.

Je snapt waarschijnlijk nu wel waar deze blog heen gaat. Elise is van mening veranderd. Of anders gezegd: Elise vormt eindelijk een mening en staat niet besluiteloos naar de discussies te koekeloeren met een hand in een zak chips, bij wijze van spreken. Nee, Elise moet ook weer ergens iets van vinden. Ik werd namelijk wakker geschud. Feminisme is geweldig en héél erg nodig, en wel hierom:

–          Feministen zijn geen ‘Hoera vrouwen! Weg met mannen!’-strijders. Het zijn ‘Hoera mannen, wat hebben zij het goed voor elkaar, dat willen wij ook!’. Laat je niet van de wijs brengen door de vrouwelijke titel; feministen zijn méér.

–          Meisjes worden al vroeg aangeleerd dat het verliezen van je maagdelijkheid een groot issue is, en dat veel seks hebben hoerig is (terwijl het bij mannen sneller door de beugel kan).

–          Meisjes worden bang gemaakt door te vertellen dat de eerste keer seks verschrikkelijk veel pijn doet en enorm bloederig is. Natuurlijk, helemaal vlekkeloos zal ’t vast niet gaan. Maar pijnlijk en bloederig? Kom op zeg!

–          Eén op de vier meisje of vrouwen wordt seksueel belaagd en men vraagt zich nog steeds af ‘goh, maar wat droeg ze dan?’. Alsof het de schuld van de vrouw is dat iemand zich niet in kon houden en aan haar moest gaan zitten. Mannen worden verkracht. Kinderen worden verkracht. Was hun rokje ook te kort?

–          Ongewenste aanrakingen zoals het slaan op de billen is géén compliment. Niemand wil het dat er zomaar aan je gezeten wordt. Nageroepen worden met seksuele teksten is ook géén compliment, dat is ook seksuele intimidatie. Het feit dat velen denken dat ze dat gewoon kunnen maken betekent voor mij dat er nog veel moet gebeuren én dat er ontzettend veel domme asocialen rondlopen.

–          Het feit dat er honderd grappen bestaan over vrouwen in de keuken en ‘bitch make me a sandwich’, maar er bijna geen typische mannengrappen bestaan.

–          Tieten hangen overal om ons heen om letterlijk alles wat los en vast zit te verkopen, maar waag het niet om publiekelijk borstvoeding te geven.

–          Sommige vrouwen lopen met ongeschoren oksels rond, maar dat is niet algemeen geaccepteerd. Hé, waarom zou je je oksels in hemelsnaam scheren als je dat niet wilt? Jouw lichaam. Net als dat bijna elke vent die ik ken ongeschoren oksels heeft. Want dat is zonder enkele goede reden wel oké.

–          In elke industrie werken er meer mannen dan vrouwen. In elk land, overal op aarde. En ze verdienen ook nog eens gigantisch veel meer. Vrouwen lopen in hun leven gemiddeld 450.000 dollar mis. Daar kun je een gigantisch groot huis van kopen, om maar een voorbeeld te geven.

–          Vrouwen met een leidersrol worden vaak bazig of bitches genoemd.

–          Vrouwen moeten koken, het huishouden doen, gracieus zijn en voor hun man zorgen. Ja, dit is enorm achterhaald maar ook: ja, het wordt nog steeds stiekem wel verwacht.

–          Het ergste wat een man naar z’n hoofd geslingerd kan krijgen, is vergeleken worden met een vrouw.

–          Mannen horen zich te schamen voor hun emoties, want hey, dat is een wijvending. En sja, vrouwen zijn zwak. Jij bent dan wel door een vrouw op de aarde gepusht (letterlijk, PUSH! Jouw lichaam uit haar vagina) maar hey, verder is ze zwak.

–          Mensen roepen nog steeds dat homofielen en lesbiënnes in een fase zitten en dat mensen die biseksueel zijn gewoon niet kunnen kiezen of van twee walletjes willen eten. And don’t start about transgenders.

–          Bijna alle bekende films hebben een hetero blanke man in de hoofdrol. Mensen met een kleurtje, van het vrouwelijke geslacht of mensen die niet hetero zijn komen beduidend minder vaak voor in een grote rol. Het is op geen enkele manier een redelijke representatie van de werkelijkheid.

–          En dan hebben wij ’t in het westen nog niet eens zo verkeerd, gezien kleine meisjes in landen aan de andere kant van de wereld worden uitgehuwelijkt aan volwassen kerels. In Brazilië is het normaal om te zeggen dat een vrouw die zich ‘sexy’ kleed verkracht mag worden. In Saoudi-Arabië mogen vrouwen niet stemmen óf autorijden. En dit is nog maar het topje (nee, een ijsdruppel) van de ijsberg.

–          Maar oh wee als je als vrouw zijnde andere vrouwen verdedigt of aankaart dat het ongelijk is in de wereld, want dan ben je gewoon de zoveelste boze feminist die vast ongesteld moet worden of PMS heeft.

–          Als ik een man was geweest had jij deze blog waarschijnlijk heel anders gelezen, en misschien zelfs wel veel serieuzer genomen.

Feministen willen gelijkheid. Voor vrouwen, voor homo’s, lesbiënnes, transgenders, gekleurden, hetero’s, jonge mensen, oudere mensen. Afgezeken worden omdat je gewoon een lelijk karakter hebt, in plaats van omdat je een vrouw bent .

Ik ben dus toch een feminist.

Geïnspireerd door Youtube’s Sex+ -coach en feminist Laci Green. 

Met je rotkop

Selfies zijn eigenlijk hartstikke fout. Ik ga niet uitleggen wat een selfie is want dat woord is potjandrie woord van het jaar geworden dus je googlet het maar. Enfin, selfies. Allemaal eigengeilerij, dat wil niemand hier zien. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg en meer van dat soort Hollandse uitspraken (IK GA NIET BEGINNEN OVER TATTAS BE LIKE IK ZWEER HET JE). Ik hou ook niet van selfies maken, maar da’s meer omdat ik nooit normaal kan lachen op een foto. Ik ben echt superduper trots op de foto die je bij de ‘over mij’-pagina ziet, want EN ik lach daar redelijk normaal EN mijn hele hoofd ziet er gewoon oké uit. Beetje jammer dat die foto van meer dan een jaar geleden is en ik ondertussen niet eens meer blond haar heb.

Daarom hou ik van Snapchat (‘oh daar gaat dit verhaal dus heen’. ja). Ik heb er een sport van gemaakt om een zo lelijk mogelijke selfie te maken en dit naar mijn volledige Snapchathebbende vrienden te sturen. Waarom zij blij moeten zijn met een lelijke kutkop van mij? Geen idee, vraag het hen. Het grote geluk van Snapchat is dat de foto binnen 1 en 10 sec weer verdwijnt – voor ALTIJD.

Je stuurt dus zeg maar een foto van iets en iemand kan dat heel kort bekijken en dan is het voor altijd verdwenen. Meest nutteloze app ooit. En daarom een van de meest entertainenste (hah goed woord dit zeg) apps die er op dit moment gedownload kan worden.

Goed, de foto’s die ik stuur via deze app mogen het daglicht nimmer aanschouwen en dus laat ik die lekker ook niet zien. Logisch. MAAR omdat deze post anders helemaal nutteloos is show ik jullie mijn rijtje  ‘ik moest een nieuwe foto maar ik kan vandaag echt geen fatsoenlijke selfie produceren’-profielfoto’s. Om zeg maar aan te geven dat ik het normale-selfie-maken allang heb opgegeven.

profielfoto2 profielfoto3

Rustige boel hier hè?

Het is hier de laatste tijd wel erg rustig. Toch wil ik jullie even laten weten dat ik

  1. nog stééds niet dood ben
  2. redelijk actief ben op twitter, mocht je me missen
  3. Frans aan het leren ben, en zodra de NTI alles eens duidelijk uitlegt gaat het waarschijnlijk ook nog een keer goed 
  4. verslaafd ben aan The Big Bang Theory, en aan Breaking Bad
  5. nog steeds in een bandje zing en dat dat echt heel lekker gaat
  6. blij ben weer in de Achterhoek te wonen want hier zitten toch wel heel veel vrienden
  7. nog steeds blogjes schrijf, namelijk voor Columnisten van Catan. Daar wordt elke dag wat op geschreven en de donderdag is mijn blogdag. Dat wil zeggen dat gisteren weer iets van mij online is gekomen en ik zal hieronder een link plaatsen. Ook hebben we nu een twitter en is de bezetting iets gewijzigd. Wil je af en toe nog iets van me lezen en ook de meningen van de vier anderen lezen, kom eens gezellig langs :)
  8. schijf zeker nog wel eens hier, maar dat staat op dit moment op een erg laag pitje. But *put sunglasses on* I’ll be back.

Mijn stukje op Columnisten van Catan:

Opstaan in het openbaar vervoer?

Sinds ik ben gestopt met mijn studie reis ik niet meer zo vaak met de trein als eerst. Op zich heeft dat zijn voor- en nadelen en ik weet zeker dat jij er ook wel een stuk of vijf kan noemen, maar daar wil ik even niet op ingaan. Ik zit met een dilemma dat eigenlijk overal kan voorkomen, maar dan toch voornamelijk in het openbaar vervoer: opstaan voor een mindervalide.

 In de wachtkamer, bij de bushalte, in de trein: er is plek genoeg voor iedereen totdat er ineens te veel mensen bijkomen. Dan ben jij, als iemand wie veilig een stoeltje heeft kunnen bemachtigen, al snel tevreden met je comfortabele plekje. Maar inderdaad, vanuit je ooghoek zie je een mindervalide persoon jouw richting op komen.

Lees hier de rest >>

Nou, hier ben ik weer hoor

Hoi, ik ben nog niet dood.

Ik ga ook geen excuses maken. Ik had vakantie, had de tijd van m’n leven en de beste zomervakantie ooit. En daar paste dit blogje even niet in.

Niet dat m’n blogje niet leuk is, maar ik weet op dit moment even niet zo goed wat ik ermee aan moet. Ik doe altijd maar wat, en dat is zo’n anderhalf/twee jaar prima gegaan, maar nog steeds; ik doe maar wat. Gemotiveerd ben ik maar half en vaak ben ik niet eens zo tevreden over het geplaatste stukje.

Op dit moment ben ik tijdelijk gestopt met school. Ik deed Journalistiek in Zwolle, maar na drie jaar is me dat zó gaan tegenzitten dat het beter was om er even mee op te houden. Even een jaartje rust nemen. Nou ja, rust? Ik heb me bij elk uitzendbureau in de buurt ingeschreven en ben nog steeds op zoek naar vast werk (hoewel ik nu al wel kan zeggen dat ik pro ben in enveloppen dichtvouwen, nuttigste uitzendwerk OOIT).

Mijn zomervakantie bestond uit op vakantie gaan, Lowlands, Zwarte Cross, nog een keer op vakantie gaan, met vrienden naar hier, met vrienden naar daar, met vrienden naar vrienden thuis, en ik ben vast nog wat dingen vergeten. Ik ben overal geweest en wilde overal zijn – en kon dit ook, want ik had geld op de bank en een auto in de garage. Nu is dat geld wat minder en die auto kost ook centjes, dus de pret moet even iets zakken. Iets maar, want genieten doe ik toch wel.

Goed. Een jaartje rust dus. Werk zoeken. Een thuisstudie doen. En verhuizen, van Zwolle naar de Achterhoek. Afscheid nemen van mijn snackbarbaantje in Zwolle. Helemaal helemaal vertrekken uit Zwolle. Damn, dat is balen.

Maar ook een nieuw jaar, voor nieuwe ideeën. Wat wil ik met mijn blogje, mijn studie, mijn leven?

Only one way to find out.